Gece telefonum acı acı çaldı… Saat 4.30 du abım, Abdurrahman amcam iyi değil dediğinde yatağımdan fırladım… İzmir’deydim Allaha dua ediyordum sevgili Babamı bize bağışla diye… Saat 5:20 de abım ikinci kez arayınca anladım Babamı kaybettiğimizi…
Hayatı boyunca çektiği ağrılarından kurtulmuştu sevgili Babam… Son zamanlarında yanında değildim. İki sene önce Annemle birlikte İzmir de yanımdaydılar, hastane hastane dolaşmış ağrılarına derman aramıştık ama nafileydi! Bu duruma rağmen, isyan etmeyen, neşeli olmaya çalışan birisiydi sevgili Babam…
Yakın arkadaşlarımla paylaştığım gibi, ben Dedemi kaybettiğim de Babam benim şu anda ki yaşımdaydı ama ben Babamı hep o yaşta nasıl hatırlamışsam ölene kadarda öyle hafızama yer etmişti… Babamın sakatlığının bulunması ve Karayip ailesinin üzerinde titizlenmesi beni bu düşünceye sevk etmişti zannedersem…
Çocukluğumun köyünde, Babam köyün çocuklarının “çikletçi amcasıydı”.Ceketinin cebine doldurduğu çikletleri köyün girişinden itibaren dağıta dağıta mahalleye-eve gelirdi. Bazen evdeki çocuklara vereceği çikletler, dağıtıldığından köyün çocuklarına, bize bile çiklet düşmezdi!…
Babamın yaylacılığı-çobanlığı çok meşhurdu… Ben çok yaylacı arkadaşından Babamın bize anlatmadığı maceralarını dinlemişimdir. Şairlik yanı ayrı bir yazı konusudur Babacığımın… Atma türkü konusunda çok önemli bir yeteneği vardı, duygulandığında kendisini türkü söyleyerek avuturdu…
Babamın dört köyün beraber kurduğu kalkınma kooperatifi başkanı olduğu yıllarda ki çırpınışı aklımdan hiç çıkmaz. Bütün ev halkı Babamla beraber başkanlığı yürütmüştük! Köylerde ki genç kızlar bir meslek sahibi olsun diye o sakat haliyle kilometrelerce yol kat ederdi her gün Başköy’den Yenice’ye kadar…
Çok özele girmekte istemiyorum aslında ama çok sevgi dolu ve yardımseverdi… Bu durumu Babamı tanıyanlar çok iyi bilirler. Son yıllarda sıkıntıları vardı, yakınında çok az insan vardı, onlara buradan şükranlarımı sunuyorum…
Ben Babamla arkadaş gibiydim, o kadar ki, birileri yadırgasa da 20’li yaşlarımda sigara içtiğimi bildiği için yanında içmeme müsaade bile etmişti… Delikanlı çağlarımda sevgili Babam beni alnımdan öpüp yatağına gittiğine çokça şahit olmuşumdur…
Bizim Karayıp ailesi son bir buçuk sene içerisinde üç önemli insanını kaybetti. Aile olarak çok sarsıldık, önce Amcamı, sonra Yengemi(mineyım) şimdide Babam… Elbette ölüme inanmışız ve müminin en önemli inanç karinelerinden bir tanesi ölüme ve dolayısıyla imtihan gününe olan imanıdır…
Ben Babamı kaybettim ya benim Anacığım… Hayatım boyunca gördüğüm en büyük sevgiydi Annemle Babam arasında ki sevgi… Bunu anlatabilmek, onların çocukları olan benim bile boyumun ölçüsünü aşar! Evet, ben Babamı kaybettim ama Sevgili Anacığım sadece eşini değil, yol arkadaşını, anasını, babasını, gotolcisini kaybetti…45 yılı aşan bir süre bir yastığa baş koyan Anam ve Babam, bu süre zarfın da birbirlerine karşı olan sevgi ve muhabbetini hiçbir zaman kaybetmediler…Rahmetli Babam Anama karşı o kadar nazlıydı ki,inanın bana ben bile bazen sevgili Anacığımın sevgisini abarttığını bile düşünürdüm!... Beş yıl önce Anacığım İzmir’de ağır bir beyin ameliyatı geçirmişti, narkozdan uyanır uyanmaz ilk sayıkladığı isim Rahmetli Babam olmuştu…Çok kısa bir zaman sonra ihtiyar dediği sevgili eşinin yanına gitmek için İzmir’de ki kardeşlerini bıktırmıştı!...
Babamın vefatı üzerine sevgili Hamiyet Teyzem taziye için Anacığımı aradığı zaman, şöyle demişti, bizim tabirle; Hamiyetim ben ondan hiç bezmemiştim ki…
Aslında en zor yazılarımdan birisini kaleme alıyorum bunu fark ediyorum yazarken, bir insanın ölen Babası üzerine yazı yazması o kadar kolay olmasa gerek, takdir edersiniz ki… Yazımı burada nihayetlendiriyorum, duygularım karmakarışık, her geçen gün Babamı çok fazla özleyeceğim duygusu içime sindi ve bir evlat olarak Yüce Rabbime dua ediyorum ki,
Sevgili Babacığıma Rahmetini esirgemesin, kusurlarını af etsin O nu cennetine alsın…
Yine bu gece rüyamda gördüm/ Tatlı tebessümünle seslendin bana /Dünya ahvalinden haberler verdim/ Büsbütün rüyamı süsledin Baba…
Görüşmek üzere, Allaha emanet olun…
Mail: [email protected]
