“Bilmezler Seni Uzun Beklediğimi”
Sonbahardı. Doksan altıydı yıl. Yapraklar toprağa henüz düşüyordu. Arkadaşım Ergün Ceylan’la, Tepebaşı’ndaki Tüyap Kitap Fuarı’nda dolaşıyorduk. Stantlarda, duyduk yüzleri görür olmak bizi mutlu ede ede ilerlerken, birden Fazıl Hüsnü Dağlarca’ya rastlamıştık.
Onu orada yalnız görmek bizi üzmüş ise de, yalnızlık şair halidir, diyerek yüreğimizde çoğullaştırmıştık Fazıl Hüsnü Dede’yi.
Selam verdik. Büyücek başı öne eğik dururken gözlerini yukarı kaldırdı ve selamımızı aldı. Hoş geldiniz, dedi.
Şiir kitaplarından bir tane alarak imzalattık. İmza sonrasında arkadaşıma uzunca ağlamaklı baktı ve kalın dudaklarından şu cümleler döküldü:
“Eski bir sevgilim vardı… Hep sana benzerdi.”
Gülümsedik ve vedalaştık.
Ona dair sevgime, hüzün de eklenmiştim bu ifadesi sonrasında.
Ve hatta fermuarını açık görmem, ölmez isek kaçınılmaz olan yaşlılık halimi yaşatmıştı bana.
Döndüğümde, günlüğüme iyi bir konu yakalamanın sevinciyle bütün bunları kaleme almıştım. Daha sonrasında günlüğümden yola çıkarak, fuara ve ona dair izlenimlerimi duvar gazetesinde paylaştığımda, onu ilkokul kitaplarındaki “Üç Şehitler Destanı”ndan tanıyanlar şaşırmıştı.
Yok ya, Fazıl Hüsnü Dağlarca hala yaşıyor mu, demişlerdi bana.
He ya, yaşıyor, gözlerimle gördüm, demiştim onlara.
Demek on iki yıl daha yaşayacakmış kendi şiirinin gök kubbesinde.
Cennetin şiir katı, mekânı olsun.
Önce sözüyle, sonra bir şiiriyle bitirelim.
***
“Uzun yaşamışsın derler bana, bilmezler seni uzun beklediğimi”
***
Hangi mahallede imam yok,
Ben orada öleceğim.
Kimse görmesin ne kadar güzel,
Ayaklarım, saçlarım ve her şeyim.
Ölüler namına, azade ve temiz,
Meçhul denizlerde balık;
Müslüman değil miyim, hâşâ,
Fakat istemiyorum, kalabalık.
Beyaz kefenler giydirmesinler,
Sızlamasın karanlığım havada.
Omuzlardan omuzlara geçerken sallanmayayım
Ki bütün azalarım hülyada.
Hiçbir dua yerine getiremez,
Benim kâinatlardan uzaklığımı.
Yıkamasınlar vücudumu, yıkamasınlar,
Çılgınca seviyorum sıcaklığımı...
Mahmut Aloğlu
