Çayelili Erzurum Atatürk Üniversitesi Öğretim Üyesi Cemil Kutlu vefat etti.
Çayeli ilçesi Sırt Köyü’nden Erzurum Atatürk Üniversitesi Öğretim Üyesi Cemil Kutlu geçirdiği kalp krizi sonucu hayatını kaybetti. Ölümüyle sevenlerini yaşa boğan Kutlu’nun cenaze namazı 16 Ocak Cumartesi (yarın) ikindi namazında Çayeli merkez eski camiinden kılınacak.
Ölümünün ardından Cemil Kutlu için İrfan Atalay’ın yazdığı yazı okuyanları duygulandırdı. İşte o yazı;
HADİ SEN DE GİT CEMİL!
Senin de yolun açık olsun. Nicedir özlemiştin zaten o özenle sarmalayıp nemli toprağa bıraktığın emanetini. O da seni çok özlemişti zaten, sırf çocuklarının hatırına katlanmıştı bunca ayrılığa. Senden ayrılırken bile tek sendin onun endişesi. 'Cemil'i buralarda tek koyma, onu da götür' demişti bana. Götüremedim seni, Cemil. Hatıralarına saygı duydum, koparamazdım seni, sen istemedikçe. Ama yıllar önce fotoğraftaki yamaca bıraktığın emanetinin hakkı varmış, yalnız kaldın kardeş, koca oğluna daha bir fazla kanat gereyim diye. O olsaydı ona söylerdin sıkıntını. Ama telaşa vermemek için oğluna söyleyemedin. Bilirim seni, az biraz huydaşlığımız vardı senle. Kim bilir sesini yükseltip yardım isteyebilirdin Çağrı'dan, ancak uykusundan olmasın diye tek başına çabaladın, ama başaramadın, Koca Adam, Sakallı Dede. İyi mi yaptın, bilmem. Hande'nin sakallı dedesi kim olacak? Kim olacak Çağrı'nın reisi? Aslı'nın koca endişesi?
Selam söyle bizden o çok özlediğin emanetine, yanı başına kıvrıl yat. Onun sana soracağı çok şeyi var: Çağrı’sını, Aslı’sını, Hande’sini soracaktır sana, ne kadar büyüdüklerini anlatmanı isteyecektir senden, kime benzediklerini, huylarını, gittikleri okulları öğrenmek isteyecektir. Kimlere emanet ettiğini de bilmek isteyecektir tabii. Uzun uzun anlat, hiç kestirmeden gitme, nasıl olsa çook vaktin var. Anlatacakların tükenecek olur da sana bizi sorarsa, beni kastederek, sana en çok gözyaşı dökenlerden biri o deyiver. Devamını da getir, eminim ki benim için de aynı derecede gözyaşı döküyordur de kardeşim, seni haksız çıkarmam bilirsin!
Çok sevdiğin çay memleketine kavuştun, hemen yanı başında çay bahçesinden birkaç yaprak koparır çayını demlersin, yine koyu, çay gibi bir çay yaparsın. Yakınındaki evin bahçesinde musluk var, suyu da oradan alırsın. Ola ki, yolum düşerse, daha ben aşağıdaki yolda iken seslenirsin. “İrfan, çay demledim, gel!” diye. Yokuşu çıkarken nefes nefese kalsam da senin çayına değer Koca Reis, sağlık olursa geleceğim çayını içmeye.
Ruhun şâd, mekânın cennet olsun. Sana rahmet, çocuklarına ve sevenlerine sabır diliyorum. Dualarımda uzayıp giden isimlerin bir parçası olacaksın, emin ol! Ben sizlerden razıyım, Allah da razı olsun ve sizleri cennetiyle mükâfatlandırsın. Âmin!
İrfan Atalay
